tuningblog.eu Uw magazine over autotuning
Met een oppervlakte van ongeveer 115.000 vierkante meter, ongeveer 1.600 exposanten en meer dan 5.000 te koop aangeboden auto's en motorfietsen is de “Auto e Moto d'Epoca” in de Noord-Italiaanse stad Padua een van de belangrijkste klassieke autobeurzen in Europa. Komend weekend (20-23 oktober 2022) worden zo'n 130.000 bezoekers verwacht. Stellantis Heritage neemt deel aan de beurs met een grote stand waar zes klassiekers uit verschillende tijdperken en merken en een nieuw model als wereldpremière te zien zijn. Stellantis Heritage is ontstaan uit een afdeling opgericht in 2015, met als missie het behoud van het erfgoed van de merken Alfa Romeo, Fiat, Lancia en Abarth en de waarden van meer dan 120 jaar passie voor auto’s.
Auto en Moto d'Epoca
De geschiedenis van de Italiaanse merken van Stellantis wordt vertegenwoordigd door de Abarth 750 Record uit 1956, de Abarth 1000 SP (1966), de Alfa Romeo Alfetta (1974), de Alfa Romeo SZ (1989), de Lancia Aurelia B20 GT (1951) en de nieuwste vertegenwoordiger, een Lancia Delta HF Integrale uit 1994. Naast deze historische pareltjes viert de Abarth Classiche 1000 SP zijn wereldpremière. De tweezits sportwagen is geïnspireerd op de Abarth 1000 Sport Prototipo, een racewagen uit 1966. De nieuwe Abarth Classiche 1000 SP wordt exclusief op bestelling geproduceerd en in een maximale oplage van vijf exemplaren. De Spider is tevens het eerste model dat door een van de Classiche-merken wordt gepresenteerd onder auspiciën van Stellantis Heritage.
Een ander onderwerp op de Padua-beurs is de upgrade van de echtheidscertificaten van Alfa Romeo Classiche, die de originaliteit van klassieke auto's in particulier bezit documenteren. In de voorhoede van het proces staat nu een certificeringscommissie die bestaat uit leden van het topmanagement van Alfa Romeo, maar ook uit merkexperts en technici. Als voorbeeld van het werk van dit team is een Alfa Romeo Alfetta, sinds 1974 eigendom van een familie, te zien op de stand van Stellantis Heritage. De limousine maakt indruk door zijn originele staat: de motor is dezelfde als op de eerste dag en ook de kleur en het interieur zijn origineel.
De 48-jarige Alfetta wordt vergezeld door een Alfa Romeo SZ uit 1989, die werd gerestaureerd bij Stellantis Heritage en normaal gesproken te zien is in de Heritage Hub in Turijn. Deze twee Alfa Romeo’s delen een nauwe technische relatie. Het Alfetta-model, dat in 2022 zijn 50e verjaardag viert, kenmerkt zich door de zogenaamde transaxle-aandrijving. Deze naam verwijst naar de configuratie die doorgaans wordt aangetroffen in sportwagens met de motor voorin en de transmissie, het differentieel en de koppeling op de achteras. Bij de Alfa Romeo Alfetta is dit eveneens gebaseerd op het De-Dion-principe, waarbij het aslichaam en de eenheid bestaande uit versnellingsbak, differentieel en koppeling afzonderlijk zijn opgehangen. Het principe dat Alfa Romeo in 1972 in het productievoertuig met de Alfetta introduceerde, werd in 1989 voor het laatst door het merk toegepast in de SZ- en RZ-modellen
Die Heimat beider Fahrzeuge sowie rund 300 weiterer Oldtimer aus der historischen Sammlung der Stellantis-Gruppe, der „Heritage Hub“ im Turiner Stadtteil Mirafiori, ist inzwischen im Rahmen von geführten Touren öffentlich zugänglich. Einzelne Räume stehen darüber hinaus auch Institutionen und Unternehmen für Kultur- und Firmenveranstaltungen zur Verfügung (weitere Informationen auf Anfrage per Mail an [e-mail beveiligd]).
ABARTH KLASSE 1000 SP (2022)
De Abarth Classiche 1000 SP is de eigentijdse herinterpretatie van een Abarth-racewagen uit 1966, een van de mijlpalen in de competitieve geschiedenis van het merk met de schorpioen in het wapen. Dankzij zijn unieke stijl, hoge prestaties en raceoverwinningen in heel Europa werd de Abarth 1000 SP destijds een van de populairste modellen van het bedrijf. Deze legendarische racewagen inspireerde de ontwerpers van Centro Stile Fiat en Abarth om in 2009 een conceptvoertuig te creëren als eerbetoon aan zijn beroemde voorganger. In 2021, precies 55 jaar na de marktintroductie van de historische Abarth 1000 SP, pakte Abarth Classiche het project opnieuw op en ontwikkelde een auto die het karakter van de racewagen uit 1966 naar het heden overbrengt.
De nieuwe Abarth Classiche 1000 SP neemt de lijnen en esthetische elementen over van het originele model. De gestroomlijnde carrosserie met de gebogen spatborden verraadt meteen de indeling van een spider met middenmotor. De geometrieën aan de achterkant van de Abarth Classiche 1000 SP onderstrepen de perfecte harmonie tussen de achterlichten en het uitlaatsysteem. De ver naar buiten geplaatste achterlichten benadrukken de opmerkelijke breedte van het voertuig.
Het felrode lakwerk accentueert de karakteristieke luchtinlaten op de voormotor en de middenmotorkap. Ook de koplampen weerspiegelen het minimalistische design van de historische Abarth 1000 SP, met puntvormige koplampen aan de voorzijde en individuele, ronde achterlichten aan de achterzijde. De Abarth Classiche 1000 SP is uitgerust met een 1,8-liter turbomotor die 177 kW (240 pk) produceert bij 6.000 tpm.
ABARTH 1000 SP (1966)
De naam Abarth 1000 SP onthult twee basisgegevens: Het getal 1.000 staat voor de cilinderinhoud van de motor in kubieke centimeter. SP is de afkorting voor ‘Sport Prototipo’ en verwijst naar de raceklasse waarvoor het voertuig is ontwikkeld. De Abarth 1000 SP is een lichte en krachtige raceauto met een tweezits spidercarrosserie, ontworpen in 1966 door Mario Colucci. Uitgerust met een stalen buizenchassis en middenmotor werd de Abarth 1000 SP gebruikt door het officiële fabrieksteam van de in Turijn gevestigde meestertuner Carlo Abarth. De uitstekende resultaten in prestigieuze races waren de beste reclame om het voertuig bekend te maken.
De Abarth 1000 SP heeft een verdere evolutie van de van de Fiat 600 afgeleide viercilindermotor onder de motorkap die veel Abarths uit dit tijdperk aandreef. Met een grotere cilinderinhoud van 1.000 kubieke centimeter en een dubbele nokkenas is de motor ontworpen voor zowel korte sprints op de heuvels als zware langeafstandsraces. Het lichtgewicht chassis en de carrosserie van polyurethaan en glasvezel zorgen ervoor dat de Abarth 1000 SP een leeggewicht heeft van slechts 480 kilogram. De platte en gestroomlijnde carrosserie maakt een topsnelheid van ruim 220 km/u mogelijk.
De Abarth 1000 SP behaalde zijn eerste grote succes op 4 september 1966: in de race van 500 kilometer op de Nürburgring won het Duitse coureursteam Herbert Müller/Klaus Steinmetz de klasse voor voertuigen met een cilinderinhoud tot 1.000 kubieke centimeter en kwam derde in het algemeen klassement. Slechts een paar dagen later behaalde de Italiaan Leo Cella de overwinning in de 1000-literklasse aan het stuur van de Abarth XNUMX SP tijdens een bergrace in de Valle d'Aosta in Noord-Italië.
Het nieuws over deze twee verrassende successen verspreidde zich snel en Abarth ontving al snel de eerste bestellingen voor de Abarth 1000 SP. Na 50 voertuigen te hebben geproduceerd, kon Abarth in maart 1968 homologatie aanvragen in de zogenaamde Groep 4. Dit betekende dat het voertuig niet langer alleen was toegestaan in races die openstonden voor prototypes. En het succes van de Abarth 1000 SP hield niet op. Dankzij talloze verdere ontwikkelingen en verbeteringen bleef het voertuig meer dan tien jaar zegevierend in races en was het ondanks de soms lange levertijden voor veel particuliere rijders een genoegen.
ABARTH 750 RECORD (1956)
De Abarth 1956 Record, gepresenteerd op de Autosalon van Turijn in 750, is onmiskenbaar dankzij zijn karakteristieke carrosserie. Het profiel is speciaal ontworpen voor optimale aerodynamica, omsluit de bestuurdersstoel strak en eindigt met een grote staartvin. De vorm is ontwikkeld door sterontwerper Franco Scaglione en de carrosserie is vervaardigd door Bertone.
De motor, die zich achterin bevond, was afgeleid van de viercilinder van de Fiat 600, die door Abarth werd vergroot tot 750 kubieke centimeter. De Abarth-technici behielden de standaard wielophangingen en enkele mechanische onderdelen. De transmissie had slechts drie versnellingen, waarbij de derde versnelling bijzonder lang was en ontworpen voor topsnelheid. Ondanks een vermogen van slechts 35 kW (47 pk) bereikte de Abarth 750 Record een topsnelheid van ruim 190 km/u. Dit was ook te danken aan het extreem lage gewicht van slechts 390 kilogram, dat de ingenieurs onder meer bereikten door een monocoque-vormig chassis van plaatstaal en de carrosserie van aluminium.
In juni 750 vestigde het Abarth 1956 Record niet minder dan zes nieuwe wereldrecords voor deze voertuigklasse op het circuit van Monza: meer dan 24 uur, meer dan 5.000 kilometer, meer dan 5.000 mijl, meer dan 10.000 kilometer en ook meer dan 48 en 72 uur. De gemiddelde snelheid van alle recordritten lag boven de 140 km/u.
ALFA ROMEO ALFETTA (1974)
In 1967 lanceerde Alfa Romeo een project dat de toon zou zetten voor de toekomst van het bedrijf. Als resultaat van de voortdurende zoektocht naar verbeteringen en innovaties ontstond een conceptvoertuig, dat al snel het productiemodel Alfetta (116-serie) werd. Als doorontwikkeling van de Giulietta- en Giulia-modellen, die de afgelopen twintig jaar succesvol waren geweest, bracht de Alfetta het technische niveau van de sportsedans van Alfa Romeo naar een nog hoger niveau. In mei 1972 presenteerde Alfa Romeo het Alfetta-productiemodel aan het publiek. Hoofdgast bij de presentatie was de Argentijnse autocoureur Juan Manuel Fangio, wereldkampioen Formule 1951 met Alfa Romeo in het seizoen 1.
De toenmalige Grand Prix Bolide Tipo 159 kreeg de bijnaam Alfetta, Italiaans voor kleine Alfa, vanwege zijn relatief kleine cilinderinhoud van slechts 1,5 liter. 21 jaar later nam het productiemodel Alfa Romeo Alfetta twee technische oplossingen over van de Formule 1-racewagen Tipo 159: het transaxle-concept met een motor voorin en een transmissie op de achteras en het achterasontwerp gebaseerd op het De-Dion-systeem. . Ook op het gebied van prestaties zette de Alfa Romeo Alfetta de norm voor zijn tijd. De 1,8 liter motor levert 90 kW (122 pk) bij 5.500 tpm, genoeg voor een topsnelheid van 180 km/u. Tussen 1972 en 1984 produceerde Alfa Romeo ongeveer 476.000 Alfetta's in de Arese-fabriek.
ALFA ROMEO SZ (1989)
De Alfa Romeo SZ – voor Sprint Zagato – werd tussen eind 1989 en 1991 slechts zo’n 1.000 keer gebouwd. De volbloed sportwagen wordt gekenmerkt door een onmiskenbaar, zelfverzekerd design. Studio Zagato is hiervoor verantwoordelijk en de Alfa Romeo SZ werd grotendeels met de hand vervaardigd in de fabriek nabij Milaan. Het lichaam is gemaakt van plastic. Het chassis, onderstel en aandrijving komen uit de Alfa Romeo 75. Het vermogen van de 3,0-liter V6-cilinder werd vergroot naar 152 kW (207 pk). Dit betekent dat de coupé een topsnelheid van 245 km/u kan bereiken. De door Stellantis Heritage getoonde Alfa Romeo SZ op de “Auto e Moto d'Epoca” is meer dan uniek.
Het is een van de eerste voertuigen die destijds werden gebouwd. Lange tijd werd hij gebruikt als testvoertuig op de eigen testlocatie van het bedrijf in Balocco om verschillende technische oplossingen te vergelijken. Als laboratoriumvoertuig verschilt deze Alfa Romeo SZ zozeer van de latere productievoertuigen dat hij als een prototype wordt beschouwd. Het voertuig werd volledig gedemonteerd en zorgvuldig gerestaureerd in de werkplaats van Officine Classiche in Mirafiori. De carrosserie werd ontdaan van verf en vervolgens werd de lak opnieuw opgebouwd. Het interieur werd in vrijwel nieuwstaat hersteld, waarbij zoveel mogelijk inhoud behouden bleef. Door een grondige reiniging en daaropvolgende coating werd de brandstoftank geconserveerd. Ook de motor werd volledig gereviseerd.
LANCIA AURELIA B20 GT (1951)
De Lancia Aurelia B20, die van 1951 tot 1958 werd geproduceerd, was niet alleen een commercieel succes. Ook in de racerij behaalde de vierzitscoupé uitstekende resultaten. De Lancia Aurelia B1951 GT, gepresenteerd op de Autosalon van Turijn in 20, creëerde een compleet nieuw voertuigformaat: dat van een grand touring-model met twee volledige stoelen voorin en twee noodstoelen achterin. Onder de motorkap werd nog een nieuwigheid gevonden. Francesco De Virgilio had een V6-cilinder ontworpen met een cilinderinhoud van twee liter, een primeur voor een groot voertuig. De soepel lopende motor produceerde 55 kW (75 pk) bij 4.500 tpm en maakte een topsnelheid van 162 km/u mogelijk. Dankzij deze prestaties verkocht de Lancia Aurelia B20 GT zeer goed ondanks de hoge prijs van 2,6 miljoen lire voor die tijd.
De Lancia Aurelia B20 GT vierde zijn racedebuut tijdens de Mille Miglia in 1951, waarvoor Lancia vier vrijwel standaardvoertuigen inzette. De fabrieksrijders Giovanni Bracco en Umberto Maglioli hoefden pas kort voor de finish een nederlaag toe te geven aan Luigi Villoresi in de veel krachtigere Ferrari 4500. De uitstekende tweede plaats van Bracco/Maglioli werd bevestigd door de andere Lancia-fabrieksauto's op de vijfde, zevende en zeventiende plaats. Een paar weken later, tijdens de 24-uursrace van Le Mans, won Giovanni Bracco de klasse met een cilinderinhoud tot twee liter en behaalde hij de twaalfde plaats in het algemeen klassement. Ook in 1951 wonnen coureurs met de Lancia Aurelia B20 GT de “6 Hours of Pescara” en de “Coppa d'oro delle Dolomiti” wegrace, die over ongeveer 300 kilometer verreden werd. Vier Lancia Aurelia B1952 GT's eindigden de Mille Miglia van 20 in de top tien van het algemeen klassement, terwijl het duo Luigi Fagioli/Vincenzo Borghi op de derde plaats eindigde.
Het feit dat Lancia altijd bijna standaardvoertuigen naar de races stuurde, onderstreepte de reputatie van het Aurelia B20 GT-model als zo'n efficiënte en veilige auto voor dagelijks gebruik, dat je er zelfs races mee kunt winnen. Tegenwoordig wordt de Lancia Aurelia B20 GT beschouwd als een klassieke, tijdloze grand tourer. Het voertuig dat in Padua wordt tentoongesteld, komt uit de eerste serie van 500 exemplaren, vervaardigd in 1951. Deze Lancia Aurelia B20 GT wordt geleverd in de perfecte kleurcombinatie met een zwarte carrosserie en grijs stoffen interieur.
LANCIA DELTA HF INTEGRALE (1994)
De Lancia Delta HF Integrale, getoond door Stellantis Heritage op de “Auto e Moto d'Epoca”, heeft het bedrijf sinds 1994 niet meer verlaten. De kilometerstand bedraagt slechts enkele tientallen kilometers. Het unieke voertuig komt uit de vijfde serie, onder fans bekend als “Evo 2”. Het belichaamt de laatste evolutionaire fase van de Lancia Delta, die een legende werd met zes opeenvolgende merktitels in het World Rally Championship (1987 tot 1992). De Lancia Delta HF Integrale uit 1994 heeft, net als alle voorgaande modellen, vierwielaandrijving.
Vergeleken met de vierde serie zijn de wielophangingen en remmen echter aangepast aan het toegenomen motorvermogen. De viercilinder turbobenzinemotor ontwikkelt 158 kW (215 pk). Hierdoor kan de Lancia Delta HF Integrale een topsnelheid van 220 km/u bereiken. Voor bezitters van een Lancia Delta is een bezoek aan de klassiekerbeurs in Padua dubbel de moeite waard, zeker als je momenteel een voertuig aan het restaureren bent. Op de Stellantis Heritage-stand zullen carrosseriepanelen en bumpers te zien zijn die speciaal zijn vervaardigd voor verschillende varianten van de vierwielaangedreven Delta, die verkrijgbaar zijn via de Mopar®-onderdelenservice.
Dat was natuurlijk verre van dat. Ons tuningmagazine heeft nog tienduizenden andere tuningrapporten op voorraad. Wil je ze allemaal zien? Gewoon klikken HIER en kijk rond. Of bent u vooral geïnteresseerd in die van ons? Klassiekers tunen Rubrik? Vervolgens wordt het volgende fragment afgestemd Jonge en oldtimers zeker iets om door te bladeren.
verdere thematisch relevante artikelen
Klassieke autobeurs “Auto e Moto d'Epoca”: Stellantis Heritage toont zes klassiekers en een wereldpremière
Fotocredit: Stellantis et al
